«Enhver som har møtt oseanet pisket opp i raseri, til blind og hatefull lidenskap, vet at havet er et levende, besjelet uhyre, – og i sitt delirium av hat besatt av en eneste, levende mani: å knuse alt det møter.»
«Enhver som har møtt oseanet pisket opp i raseri, til blind og hatefull lidenskap, vet at havet er et levende, besjelet uhyre, – og i sitt delirium av hat besatt av en eneste, levende mani: å knuse alt det møter.» Jens Bjørneboe
Teke frå Romanen Fred
Opphavleg tekst:
«Utanfor, i Vest, bryt Have paa mot ei sju Milir lang laag Sandstrand. Det er sjølve Have. Nordhave breidt og fritt, ukløyvt og utøymt, endelaust. Svartgrønt og salt kjem det i veldig Rulling veltande inn or dei vestlege Himlar, drivi av Storstormane fraa Nordisen og Kanalen, køyrande sine fakskvite Brimhestar fram or Havskodda, so Skumskavlen stend, durande sin djupe Æveheims Orgetone fraa dei ytste Avgrunnar. So støyper det seg mot Strandi og krasar seg sund i kvit Foss, med Dunk og Dýn og lange Brak, døyande burt i døyvt Dunder.»
«Utanfor, i vest, bryt havet på mot ei sju miler lang låg sandstrand. Det er sjølve havet. Nordhavet breitt og fritt, ukløyvt og utøymt, endelaust.»
Nordsjøen bryt mot stranda.
«Utanfor, i vest, bryt havet på mot ei sju miler lang låg sandstrand. Det er sjølve havet. Nordhavet breitt og fritt, ukløyvt og utøymt, endelaust.» Arne Garborg
Teke frå Nils Georg Brekke og Ronny B. Skaar (red.), Kulturhistorisk vegvisar - Fedje. Referert i artikkelen om Fedje på Nynorsk Wikipedia.
Opphavleg tekst:
«Dei gamle på Fedje sa «havet» med mange tonefall, alltid med respekt; havet var arbeidsplassen, eksistensgrunnlaget. Til havs - i storm, med tungt drag i sjøen; i havblikk, med den uendelege horisonten, der havet stig og sig, i dovne dønningar inn mot blankslipte svaberg. Havet var kvardagens arbeidsstad for folket på Fedje; havet sleit ut folk og gjorde dei tidleg gamle»
